Decyzja o naszym wspólnym pierwszym psie zapadła 12 lat temu. Był to cudowny, starszy husky zabrany ze schroniska – Hathi (zwany Wilku). Wspólnie uczyliśmy się żyć w relacji człowiek – pies, pies – człowiek. Hathi był psem starszym, po przejściach, nieokazującym zbyt dużo uczuć, zawsze spokojny, stonowany. Przy adopcji Hathiego dziewczyny z fundacji zaszczepiły w nas myśl, że „hasiory to psy stadne więc prędzej czy później zdecydujemy się na towarzystwo dla naszego „wilka””. I tak pół roku później pojawiła się u nas 3-letnia hasiorka – Maja. Suczka w typie husky o błękitnych oczach. Nie przypuszczaliśmy, że tak mocno „pociągnie” nas wspólne życie. Wszystko się zmieniło. Całe nasze życie zaczęliśmy układać pod ogony… weekendowe wycieczki, spacery, zimowe treningi zaprzęgowe, wspólne wakacje, zmiana samochodu pod psy… i zmiana domu z mieszkania w bloku na mały domek jednorodzinny z ogrodem 🙂 Wszystko idealnie się ułożyło.
Znając jednak specyfikę rasy husky, który „wprowadzi złodzieja do domu i pokaże, gdzie jest lodówka” zdecydowaliśmy się na kolejnego psa w typie pierwotnym, tyle tylko, że z instynktem terytorialnym:
